Był listopad 2014 roku. W domu panowała kompletna cisza, słyszałam tylko tykanie zegarka  i miarowy oddech śpiącego niedaleko męża.

Ja nie spałam. Czułam, że pogrążam się w wyrzutach sumienia i niechęci do samej siebie.

Kolejny raz nakrzyczałam na naszego syna. Chociaż ten dzień miał być spokojny. Tak sobie obiecywałam rano. Miałam zachować spokój i pogodę ducha, cokolwiek się stanie.

Ale wystarczyło, aby rozchlapał wodę na podłogę w czasie kąpieli, a moje postanowienia  gdzieś uleciały.

„Ile razy mam ci to mówić?! Nie możesz normalnie się kąpać? Ja nie będę tego wszystkiego  wycierać później!!!!”

To nie był pierwszy raz, kiedy kończyłam dzień, zalana łzami i zła na samą siebie.

„Jaką ja jestem matką?! Nie nadaję się do tego. Nie jestem w stanie się zmienić, nie umiem  się nim dobrze zajmować!” – wirowało w mojej głowie.

Od kiedy w naszym domu pojawiły się dzieci, poznałam swoją ciemną stronę, której do tej  pory nigdy nie widziałam.

Zaczęłam krzyczeć. Wybuchać z byle powodu. Używać ostrego, nieprzyjemnego tonu głosu. Zawstydzać.

Czułam się bezradna, nie miałam pojęcia, jak postępować, co mówić, jak reagować. Miałam  wrażenie, że weszłam w jakiś nowy, zupełnie dla mnie obcy świat.

Kiedy doszłam do ściany, zaczęłam szukać w internecie podpowiedzi, jak radzić sobie w  trudnych dla mnie sytuacjach rodzicielskich.

Jak zachęcać syna, aby mył zęby.

Aby wracał z nami z placu zabaw bez awantury.

Aby przestał gryźć inne dzieci.

Przede wszystkim jednak chciałam poradzić sobie z wyrzutami sumienia, które gościły u mnie nieomal każdego dnia. Chciałam, aby nasz syn miał pewność, że go kocham. 

Bałam się, że w jego pamięci zostanie obraz mojej twarzy, wykrzywionej złością. Że zapamięta mój ostry, zgrzytliwy głos, pełen irytacji i niechęci.

Przypadkiem trafiłam w internecie na tzw. „Peaceful Parenting” (Rodzicielstwo Pełne Spokoju). Zaczęłam czytać i otwierałam coraz szerzej oczy ze zdumienia. W mojej głowie coś krzyczało:

„Taaaak, to jest to!!! Tak właśnie chcemy zajmować się naszymi dziećmi, to jest zgodne z  naszymi wartościami!!!! W końcu będę wiedziała, co mam robić!”

Stopniowo zaczęło do mnie docierać, że to nie moje dziecko potrzebuje magicznej przemiany, która sprawi, że przestanę na niego krzyczeć.

To ja potrzebuję przemiany.

Wtedy zaczęła się moja droga do bycia rodzicem pełnym spokoju.